(kinesis – ruch, therapeia – leczenie)

Leczenie ruchem (gimnastyka lecznicza) wykorzystywane jako środek leczniczy mający wpływ na organizm człowieka. Główny cel kinezyterapii to zmniejszenie niepełnosprawności fizycznej jaka powstała w wyniku choroby. Kinezyterapia poprzez oddziaływanie za pomocą ruchu zmniejsza przykurcze stawowe, poprawia siłę mięśniową, poprawia wytrzymałość i  sprawności fizyczną pacjenta. Wykorzystuje metody, które poszukują zależności między rozwojem struktur nerwowo-mięśniowych, a ruchem. 

Głównym celem tej terapii jest:

• przywrócenie bezbolesnych ruchów kręgosłupa i kończyn, 
• pobudzenie i poprawienie czynności ośrodkowego układu nerwowego,
• kształtowanie prawidłowych nawyków ruchowych,
• poprawa wydolności organizmu i wytrzymałości mięśni,
• kontrolowany spadek wagi ciała.

Kinezyterapia kształtuje narząd ruchu poprzez zastosowanie odpowiednich ćwiczeń utrzymujących pełny zakres ruchu w stawach lub go zwiększając (gdy jest ograniczony). Przyczynia się do poprawy elastyczność i sprężystość więzadeł oraz torebek stawowych jak również zwiększa uwapnienie kości. Kinezyterapia kształtuje mięśnie, zwiększając ich siłę i masę, a gdy dochodzi do niedowładów może przywrócić czynność mięśni. Poprzez zastosowanie kinezyterapii dochodzi do pobudzenia układu nerwowego, a tym samym do kształtowania pamięci ruchowej. Ćwiczenia stosowane w zakresie kinezyterapii rozwijają szybkość i łatwość reagowania na bodźce.

Wskazania do kinezyterapii:

• zespoły bólowe kręgosłupa i stawów,
• ograniczenia ruchomości kręgosłupa i stawów,
• dyskopatie i zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa i stawów,
• zaniki mięśniowe,
• niedowłady kończyn na tle zmian zwyrodnieniowych, pourazowych lub neurologicznych,
• wady postawy ciała,
• otyłości,
• przewlekłe schorzenia kardiologiczne i układu oddechowego.

Przeciwskazania:

• ostre stany zapalne mięśni, stawów i kości,
• ostre okresy chorób układu krążenia i oddechowego,
• niewydolność krążeniowa i oddechowa,
• stany gorączkowe,
• ciężki ogólny stan chorego.