(kinesis – ruch, therapeia – leczenie)
Leczenie ruchem (gimnastyka lecznicza) wykorzystywane jako środek leczniczy mający wpływ na organizm człowieka. Główny cel kinezyterapii to zmniejszenie niepełnosprawności fizycznej jaka powstała w wyniku choroby. Kinezyterapia poprzez oddziaływanie za pomocą ruchu zmniejsza przykurcze stawowe, poprawia siłę mięśniową, poprawia wytrzymałość i sprawności fizyczną pacjenta. Wykorzystuje metody, które poszukują zależności między rozwojem struktur nerwowo-mięśniowych, a ruchem.
Głównym celem tej terapii jest:
- przywrócenie bezbolesnych ruchów kręgosłupa i kończyn,
- pobudzenie i poprawienie czynności ośrodkowego układu nerwowego,
- kształtowanie prawidłowych nawyków ruchowych,
- poprawa wydolności organizmu i wytrzymałości mięśni,
- kontrolowany spadek wagi ciała.
Kinezyterapia kształtuje narząd ruchu poprzez zastosowanie odpowiednich ćwiczeń utrzymujących pełny zakres ruchu w stawach lub go zwiększając (gdy jest ograniczony). Przyczynia się do poprawy elastyczność i sprężystość więzadeł oraz torebek stawowych jak również zwiększa uwapnienie kości. Kinezyterapia kształtuje mięśnie, zwiększając ich siłę i masę, a gdy dochodzi do niedowładów może przywrócić czynność mięśni. Poprzez zastosowanie kinezyterapii dochodzi do pobudzenia układu nerwowego, a tym samym do kształtowania pamięci ruchowej. Ćwiczenia stosowane w zakresie kinezyterapii rozwijają szybkość i łatwość reagowania na bodźce.
Wskazania do kinezyterapii:
- zespoły bólowe kręgosłupa i stawów,
- ograniczenia ruchomości kręgosłupa i stawów,
- dyskopatie i zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa i stawów,
- zaniki mięśniowe,
- niedowłady kończyn na tle zmian zwyrodnieniowych, pourazowych lub neurologicznych,
- wady postawy ciała,
- otyłości,
- przewlekłe schorzenia kardiologiczne i układu oddechowego.
Przeciwskazania:
- ostre stany zapalne mięśni, stawów i kości,
- ostre okresy chorób układu krążenia i oddechowego,
- niewydolność krążeniowa i oddechowa,
- stany gorączkowe,
- ciężki ogólny stan chorego.